سرنوشت داروهای قبلی بیمار در بیمارستان

صرف نظر از اینکه داروهای قبلی بیمار به چه شکلی مصرف می‌شده‌اند (خوراکی، استنشاقی، تزریقی و غیره)، در هنگام بستری در بیمارستان، یکی از سرنوشت های زیر در انتظار آنان خواهد بود:

1- پزشک دستوری در مورد قطع یا ادامه دارو نداده و داروی قبلی بدون اطلاع پزشک – و به شکل سرخود توسط بیمار – در بخش بستری ادامه پیدا می‌کند.

این نوع سرنوشت دارو در بیمارستان معمولا به دو شکل اتفاق می‌افتد:

• پزشک در صورت اطلاع از مصرف دارو با آن مخالفت می‌کند.
• پزشک مشکلی با مصرف دارو ندارد.

اینجا داروساز باید با پرس‌وجو و بررسی تشخیص دهد که مصرف دارو در بیمارستان تداخل دارویی یا مشکلی برای بیمار نداشته باشد.

2- پزشک دستوری در مورد قطع یا ادامه‌ی دارو نداده و بیمار هم – که احتمالا نمی‌خواهد در کار پزشک دخالت کند – داروی قبلی را مصرف نکرده‌است.

این موارد باید توسط داروساز کشف شده و در قسمت یافته‌های فرم تلفیق دارویی نوشته شود تا به اطلاع پزشک برسد. با این حال بهتر است داروساز موارد ضروری را سریعا به اطلاع پزشک برساند.

3- دارو با دستور پزشک طبق روال قبل در بخش بستری ادامه پیدا می‌کند.

4- دارو با دستور پزشک در بخش بستری قطع (DC یا Withdraw) می‌شود.

5- دارو با دستور پزشک موقتا در بخش بستری متوقف (یا Hold) می‌شود.

6- دوز دارو با دستور پزشک در بخش بستری تغییر می‌کند.

لازم است هر کدام از این وضعیت‌ها برای داروهای قبلی بیمار مشخص و در پرونده ثبت شود. برای مستند کردن سرنوشت داروهای قبلی بیمار در بیمارستان، در فرم تلفیق دارویی (+) چهار ستون در نظر گرفته شده که عبارتند از ادامه، تغییر دوز، توقف و عدم دستور. پس از اطمینان از وضعیت دارو، جهت اطلاع پزشک در یکی از این کادرها تیک زده می‌شود.